Coraz więcej ludzi, zamiast na zakładanie rodziny, decyduje się na karierę. Jest to dosyć smutna konkluzja, ponieważ nie dosyć, iż społeczeństwa Europy starzeją się, to w dodatku, nie ma kto przechodzących na emeryturę ludzi zastąpić. Bo jeżeli już ktoś decyduje się na dziecko, to jedno, góra dwójka. A to nie pozwala społeczeństwu się powielić, a jedynie przetrwać, bo dzieci zastępują rodziców, a w przypadku jednego dziecka – jednego rodzica. Mimo to dla ludzi, w ostatnich dekadach, istotniejsze od tego, aby zostać mamą lub tatą, stało się usłyszenie słowa „panie prezesie”, „pani doktor”, „panie profesorze” itp. itd. Prestiż i płynące za tym pieniądze, są dla ludzi istotniejsze niż uczucia. I choć wiele osób z tego powodu cierpi, to równie wiele te emocje w sobie w końcu wygłusza. Żyją aby pracować, zatracając się w tym. Życie prywatne przestaje dla nich istnieć. Bo przecież istotniejsze jest to, aby mieć mnóstwo pieniędzy, które będziemy wydawać na nasze zachcianki. Uczucia stają się przeszkodą, o ile wykraczają poza zwykły flirt czy znajomości „na facebooku”, a więc chwilowe, kiedy mam czas. Spotkania raz na kilka tygodni z tymi, którzy są dla nas ważni. Szukanie miłości odchodzi na dalszy plan. Często nie jest to nawet punkt b, c czy d. A najsmutniejsze jest chyba to, że później, taką właśnie osobę, dopada ten cichy, gorzki smutek, gdy wraca do pustego domu, gdzie nikt na nią nie czeka. Gdzie przytłaczająca pustka godzi w serce i nie pozwala żyć, a jedynie funkcjonować, jak maszyna, nie zaś człowiek.
